Smart Mommy“Wat zeg je dan…” je hoort het overal en misschien zeg je het zelf ook. Zo zijn de meeste van ons in ieder geval opgevoed. Bij bezoek geef je een handje, je zegt iemand gedag en… je zegt dankjewel. Dit spreekt allemaal voor zich. Wanneer een kind vergeet iemand te bedanken, of dat nou bij de bakker, oma of bij de juf is, is het het bekende zinnetje “wat zeg je dan…” wat volgt bij veel ouders. Met het verplichte en automatische “dankjewel” vanuit het kind als gevolg. Maar de tijden veranderen en de manieren van opvoeden ook. Is “wat zeg je dan…” nog wel van deze tijd? We laten onze kinderen zo veel vrijer nu, meer hun eigen keuzes maken en meer hun eigen identiteit ontwikkelen. Is dit niet het moment om ze eerst te leren wat dankbaarheid is zodat ze het kunnen uiten wanneer ze het menen?
Vroeger kreeg je een tik of een boze blik wanneer je je als kind niet aan de juiste beleefdheidsvormen hield. Kinderen werden strenger opgevoed, al was het alleen maar omdat moeders niet wilde dat de buurvrouw vond dat haar kind onbeleefd was. Effectief was dit wel: kinderen waren zeker beleefd. Maar is deze manier nog wel van deze tijd?
De meeste ouders vinden beleefdheid uiteraard een belangrijk principe om aan te leren bij hun kinderen. En er is zeker een grote groep die vast houdt aan “wat zeg je dan…” en het op die manier verplichten en aanleren van de beleefdheidsvormen. Zij zijn van mening dat het besef van dankbaarheid dan later vanzelf komt maar de kinderen nu in elk geval wel beleefd zijn naar anderen toe.
Daartegenover staat de groep ouders die hun kinderen deze beslissing zelf wil laten maken en hen vrij wil laten. Zij willen dat hun kinderen deze beleefdheidsvormen pas uiten wanneer ze het echt menen en niet op de automatische piloot. Consequentie is echter wel dat ze dus niet altijd beleefd zijn naar anderen toe. Is dat wat we willen? Accepteren we dat?
Als gulden middenweg wordt aangegeven dat het wellicht beter is om te vragen of je kind niet vergeet te bedanken. Daarnaast wordt ook veel gesproken over het goede voorbeeld. Een kind zal leren door de wereld om hem of haar heen op zich te nemen en leert dus van wat anderen doen. Als ouder is het dan belangrijk om zelf vaak dankbaarheid te tonen. Niet alleen bij anderen maar ook thuis, in het gezinsleven en naar je kind toe.
Voor beide partijen valt wat te zeggen. Wat vind jij? Is het beter om een kind op automatische piloot dankjewel te laten zeggen en dat het besef later komt of is het belangrijker dat het kind eerst het begrip dankbaarheid en het tonen van dankbaarheid leert te begrijpen en dan zelf dankbaarheid kan uiten wanneer ze het echt menen? We zijn enorm benieuwd naar jouw mening en naar de manier waarop jij je kind beleefdheidsvormen aanleert. Laat een reactie achter op onze Facebookpagina.